بررسی اثر سیتالوپرام بر علایم سندرم محرومیت مورفین در موش سوری نر

زمینه و هدف: سیستم سروتونرژیک در روند وابستگی و بروز علایم سندرم محرومیت مورفین نقش دارد. از سویی دیگر نشان داده شد که داروهای ضد افسردگی ممکن است سبب کاهش استعداد سوء مصرف اوپیوئیدها شوند. بنابراین هدف مطالعه حاضر بررسی اثر سیتالوپرام به عنوان یک داروی ضد افسردگی از دسته مهارکننده انتخابی بازجذب سروتونین بر علایم سندرم محرومیت مورفین در موش سوری نر می باشد.   مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی از 40 سر موش سوری نر نژاد nmri (20 الی 30 گرم) استفاده شد. وابستگی به مورفین توسط برنامه 4 روزه و به ترتیب با مقادیر 50، 50، 75 و 50 میلی گرم بر کیلوگرم القاء شد. در روز چهارم 2 ساعت بعد تک دوز مورفین؛ نالوکسان (5 میلی گرم بر کیلوگرم) تزریق شده و علایم سندرم محرومیت در طی 30 دقیقه به شکل تعداد پرش و علایمی چون اسهال، خود تیماری، دندان قروچه، سگ خیسی، بالا رفتن، روی دو پا ایستادن و دل پیچه از شدت صفر تا 3 ثبت گردید. گروه تحت درمان، مقادیر مختلف سیتالوپرام را (5، 10 و 20 میلی گرم بر کیلوگرم؛ به شکل داخل صفاقی) دریافت نمودند.   یافته ها: سیتالوپرام در مقایسه با گروه کنترل به شکل وابسته به دوز و معنی داری(05/0> p و 001/0> p ) سبب کاهش بروز علایم سندرم محرومیت مورفین (به استثناء اسهال) گردید.   نتیجه گیری: مطالعه حاضر همسو با سایر گزارشات نشان داد که استفاده از افزاینده های غلظت سروتونین در درمان علایم سندرم محرومیت مورفین ممکن است درمانی امید بخش باشد. واژه های کلیدی: سیتالوپرام، مورفین، سیستم سروتونرژیک، سندرم محرومیت، موش سوری